علی بدیع ـ دلالی در فوتبال کی از مفسده انگیزترین مسائل مبتلابه فوتبال امروز ما می باشد ، این فساد بعضا از مدیرعامل و مدیر تیم گرفته تا مربی و بازیکن و در راس همه ایجنت ها و دلال ها ، همه ‌دست در دست هم ، عامل چنین شرایطی هستند در حالیکه چه در حرفه ای ترین لیگ های دنیا و چه در فوتبالی که پایه و بیس مادی آن بر اساس شرط بندی شکل گرفته ( امثال بعضی از کشورهای آمریکای جنوبی یا شرق آسیا ) ، نرخ های نجومی به نسبت سرانه ملی آن کشورها وجود ندارد و شاید هیچ کجا فوتبالیست و مربی مانند فوتبال ایران پول نمی گیرند

مهدی صفی‌آبادی _ سونامی پیری تنها یک تحول زیستی نیست، بلکه بحرانی است که سیستم‌های اداری، مالی، تولیدی و حتی جریان‌های فرهنگی و هویتی را درگیر می‌کند. زنگ خطر از همین حالا به صدا درآمده است و اگر گوش‌ها به روی آن بسته بماند، دهه‌های آینده ایران بیش از آنکه کشوری جوان و پرانرژی باشد، به خانه‌ای بزرگ برای سالمندان بدل خواهد شد؛ خانه‌ای که در آن، بار هزینه‌ها، مراقبت‌ها و فرسایش اجتماعی بر دوش نسلی کوچک اما خسته خواهد افتاد

محمدرضا حمیدی _ من هم صبح بیدار می‌شوم، نقابی می‌زنم و می‌روم در شهر نقاب‌پوشان. و لبخندی را اجاره می‌کنم، تا چیزی را «با رنگ بفروشم به شما، خوب می‌دانم، حوض نقاشی من بی ماهی است».

میلاد ربیحاوی _شک شدن رودخانه شادگان یا همان شط فلاحیه، این روزها به معضلی جدی برای مردم، کشاورزان، محیط‌زیست و حتی گردشگری این منطقه تبدیل شده است. رودخانه‌ای که روزگاری نماد زندگی و طراوت شهر بود، حالا به بستری خشک و پوشیده از پسماند بدل شده؛ تصویری که چهره شهری را دگرگون کرده و زنگ خطر را برای آینده شادگان به صدا درآورده است

احسان دانشور ـ خوزستان تنها در اقتصاد ملی نقش کلیدی ندارد؛ بلکه بار سنگین‌ترین هزینه‌های محیط‌زیستی را هم به دوش می‌کشد. تالاب هورالعظیم که روزگاری ۱۲۴ هزار هکتار وسعت داشت، امروز به حدود ۶۰ هزار هکتار رسیده است. پژوهش‌ها نشان می‌دهند وقتی سطح آب تالاب به زیر ۶۰ کیلومتر مربع سقوط می‌کند، گردوغبار سالانه تا ۳۰ روز افزایش می‌یابد

سید لطف‌الله هاشمی ـ روند کاهشی نرخ بیکاری در سال های 1403-1395 در کشور، لزوماً به معنای بهبود وضعیت بازار کار نیست و می تواند به دلیل پایین بودن نرخ مشارکت اقتصادی و خروج از جمعیت فعال باشد. مثلا در سال های 1401-1396، کمترین نرخ بیکاری و نرخ مشارکت اقتصادی در سال 1401 بوده است. بنا بر این، تحلیل دقیق‌تر نیازمند توجه به افزایش یا ثبات نرخ مشارکت در کنار کاهش بیکاری است

غلامعباس دیناروند ـ «شورای راهبردی گردشگری سلامت استان» اگر با خروجی مناسب برنامه‌ریزی و راه‌اندازی شود و ارتباط بین سازمانی حوزه‌های مختلف گردشگری سلامت برقرار شود بی‌شک شاهد توسعه چشم‌گیری در حوزه گردشگری سلامت خوزستان و ارزاوری ناشی از آن خواهیم بود، لذا پیشنهاد می‌دهم؛ مأموریت راه‌اندازی و برنامه‌ریزی چنین شورایی را به دانشگاه علوم پزشکی اهواز واگذار شود.

سید کاظم قریشی ـ هر یک از این آثار، بخشی از هویت فرهنگی و اجتماعی مردم این دیار را روایت کرده‌اند و ناصری در کنار دیگر هنرمندان، تلاش کرده است صدای این فرهنگ را زنده نگاه دارد

رامین کیانی _ باید پذیرفت که غرب آسیا در آستانه دگرگونی عمیقی قرار گرفته است. نظم سنتی که بر توازن میان قدرت‌های منطقه‌ای و حضور مستقیم آمریکا استوار بود، احتمالا جای خود را به نظمی می‌دهد که شاید در آن اسرائیل، ستون اصلی امنیتی باشد. این نظم بر قدرت سخت، بازدارندگی مطلق و حمایت واشنگتن تکیه دارد. اما تجربه تاریخی نشان داده است نظم‌هایی که فاقد مشروعیت اجتماعی باشند، در بلندمدت پایدار نمی‌مانند

امیرمحمد پوربیرام _ آرامش روانی باعث می‌شود کارکنان در محیط کارشان احساس شادی کرده و بهترین عملکرد ممکن را از خود بروز دهند و دست به نوآوری‌های جسورانه‌ای بزنند که کلید موفقیت و جهش‌های بزرگ شرکت‌ها در دنیای پُر از رقابت امروز می‌شود. در ادامه به سه راه برای ایجاد و تقویت آرامش روانی در محیط‌های کاری اشاره می شود که مدیران می‌توانند از طریق آن‌ها به اهدافی چون افزایش بهره‌وری و ایجاد حس شادی در میان کارکنان جامه عمل بپوشانند

داریوش بهارلویی _ امنیت و خودکفایی غذایی دو مفهوم محوری در سیاست‌گذاری کشاورزی و توسعه پایدار هستند که هرچند گاهی به اشتباه یکسان پنداشته می‌شوند لیکن تفاوت‌های عمیقی در اهداف، روش‌ها و پیامدهایشان دارند. امنیت غذایی به دسترسی پایدار، کافی و ایمن به غذای مغذی برای همه افراد یک جامعه اشاره میکند در حالی که خودکفایی غذایی بر تولید داخلی تمامی‌نیازهای غذایی یک کشور بدون وابستگی به واردات تأکید دارد. این دو رویکرد، اگرچه هر دو در راستای تأمین غذا عمل می‌کنند اما از منظر فلسفه، الزامات، اجرا و تأثیرات اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی تفاوت‌های قابل‌توجهی دارند. در یادداشت حاضر، این دو مفهوم مقایسه شده، الزامات امنیت غذایی بررسی و پیامدها و ارجحیت آن‌ها تحلیل می‌شود.

هوشنگ نوبخت ـ بی‌تدبیری مسوولین این شهر و کم‌توجهی مدیران استانی به ورزش این نقطه از خوزستان باعث مرگ جسمی، روحی، روانی و اجتماعی چند نسل شده است. شهری که نفت دارد، گاز دارد، خاک دارد، استعداد دارد اما دلسوز ندارد.

محمد مالی ـ شادی، سوخت امید است. از جامعۀ بی‌امید و مأیوس و خاموش و خسته، نمی‌توان انتظار حرکت، بهبود و اصلاح داشت. شادی از حقوق مردم است. منع مردم از شادی، روح جامعه را می‌کُشد. و اگر آن‌ها که مانع از شادی جامعه‌اند، به‌تردید خائن‌اند، آن‌ها که شادی جامعه را برنمی‌تابند و می‌کوبند و به استهزاء می‌گیرند قطعاً خائن‌اند

مجتبی حلالی _ در بحث آلودگی آب و هوا دلایل متعددی وجود دارد. از جمله مهمترین آن‌ها و طی هفته‌های اخیر آتش‌سوزی در بخش عراقی هورالعظیم عنوان شده که روزها این منطقه در آتش می‌سوزد و تا سوز و دوده به خوزستان برسد حوالی غروب می‌شود و به این دلیل است که خوزستانی‌ها هر شب میزبان سوز و دوده هستند

حسن دادخواه _ برخی بر این باورند که تاریخ معاصر ایران، به اندازه تمام تاریخ این سرزمین، پر رمز و راز و فراز و نشیب و تأثیرگذار و برهه وقوع ملموس تحولات و گذار جامعه ایرانی از سنت به نوگرایی است!

زمان شهاوند _ پاییز که می‌رسد خارج ازاختیار، ذهنم یکسر به سراغ بچه‌های قد و‌ نیم قد کلاس درس می‌رود. معلم همین پاییز را بهار می‌بیند، چه گلی بهتر از رخ گلگون شده‌ی کودکان نازنین مدرسه!

نوید احمدپور ـ واقعیت انکارناپذیر؛ خوزستان بر سکوی نخست بیکاری نرخ بیکاری خوزستان: ۱۲.۴ درصد (رتبه اول و بالاترین در کشور)

امین مسعودنیا ـ خبر کوتاه ، تکراری ولی جانکاه است: کودک ۱۰ ساله مسجدسلیمانی درپی حمله سگ‌های بلاصاحب کشته شد! خبری که تقریباً سالانه درباره فرزندان‍مان می‌شنویم‌، درد می‌کشیم و بعد تقریباً هیچ!

زینب بیات _ من افغانستانی و دوست ایرانی «همزبان» بودیم. ارزش «همزبانی» را وقتی بیشتر می‌فهمی که در برابر یک زبان متفاوت قرار می‌گیری. همسفر عرب‌زبان ما فارسی نمی‌دانست. اما باید حرف می‌زدیم و واگن‌های سخن را روی ریل همدلی سوار می‌کردیم.

محمد شریفی _ در یکی از شهرهای ایران پهناور، مردی بود به نام قادرپناه؛ مردی که ناگهان، چون طوفانی سهمگین، سر برآورد و سایه‌اش را بر همه‌جا گسترد. من او را سال‌ها پیش در کوچه‌های تنگ و باریک دیده بودم؛ با کفش‌های کتانی کهنه، جعبه‌ای بر دوش، و گام‌هایی تند. جار می‌زد: «بستنی، بستتی، کیم! بستنی لیوانی... بیا جگرت را خنک کن!» کودکانِ محله، بی‌پول و پرهوس، دنبالش می‌دویدند. یک‌بار به او گفتم: «به هر کدامشان یک دانه بده، من حساب می‌کنم.» هم لبخند کودکان دیدنی شد و هم برق شادی در نگاه قادرپناه.