منوچهر برون _ خوزستان، با رودهایی که از دل کوه‌های زاگرس تا پهنه‌های جلگه‌ای روان‌اند، سرزمینی است که از دیرباز مهد کشاورزی و آبادانی بوده است. آب و هوای متنوع آن، از زمستان‌های ملایم تا تابستان‌های گرم، در کنار خاک حاصل‌خیز و زمین‌های گسترده، این دیار را به یکی از بی‌رقیب‌ترین قطب‌های کشاورزی ایران بدل کرده است.
با این حال، این همه ظرفیت همچون گنجینه‌ای است که هنوز کلید کامل بهره‌برداری از آن یافته نشده است. نبود سرمایه‌گذاری کافی، کمبود فناوری‌های نوین و فقدان صنایع تبدیلی متناسب، باعث شده بسیاری از محصولات کشاورزی پیش از آنکه ارزش افزوده پیدا کنند، خام به بازار روانه شوند یا حتی در مراحل برداشت و حمل، بخشی از آن‌ها تلف شود.
کشاورزی تنها تولید محصول نیست؛ پیوندی است میان خاک، آب و انسان. هر دانه گندم، هر خوشه خرما و هر ردیف نیشکر، روایتگر توانایی زمین و تلاش کشاورز است. اگر این چرخه با حمایت و برنامه‌ریزی کامل شود، نه تنها اقتصاد خوزستان جانی تازه خواهد گرفت، بلکه امنیت غذایی کشور نیز در سایه این ظرفیت‌ها تضمین خواهد شد.
روزگار توسعه کشاورزی، روزگاری است که کارگاه‌های صنایع تبدیلی در کنار مزارع فعال باشند، محصولات فرآوری‌شده به بازارهای داخلی و خارجی راه یابند و ارزش واقعی دسترنج کشاورز به او بازگردد. خوزستان، اگرچه امروز همچنان انبار غله و نخلستان ایران است، اما می‌تواند با مدیریتی هوشمندانه و سرمایه‌گذاری هدفمند، به الگویی ملی در بهره‌برداری پایدار از منابع طبیعی بدل شود؛ الگویی که در آن، زمین و انسان هر دو به باروری و شکوفایی برسند.