علی بدیع ـ در دنیای امروز شهرداری‌ها یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار در ورزش کشورها خصوصاً جوامع توسعه‌یافته و یا در حال توسعه هستند، در مهم‌ترین رویداد ورزشی جهان یعنی المپیک هم این شهردار شهر برگزار کننده است که در واقع میزبان اصلی و رئیس بازی‌ها است، نه رئیس‌جمهور یا نخست‌وزیر و وزیر ورزش، که این مسئله نشان از جایگاه ویژه شهرداری‌ها در ورزش جهان دارد و باید گفت توسعه ورزش در هر شهر، نشان دهنده معیار قوت و یا ضعف مدیریت شهری می‌باشد .
در روزهای اخیر مسابقات ورزشی محلات پایتخت که دوسه سالی است تحت عنوان قهرمان شهر برگزار می شود ، دوره جدید آن در سطح مناطق و محلات تهران شروع شده که شاهد نقاط قوت و ضعف بسیار هستیم که بصورت خلاصه به دو سه مورد اصلی آن می پردازیم :
اولین مسئله در این خصوص که بسیار مشهود است و سیاستگذاری و اجرا را به دنبال دارد مدیریت ورزش شهرداری تهران است، این مدیریت در قالب سازمانی به عنوان سازمان ورزش شهرداری تهران که متولی آن است و در دوره جدید شهری و چهار ساله اخیر، یکی از قهرمانان و افتخارآفرینان ملی کشور، جناب آقای حسین اوجاقی مسئولیت آن را عهده‌دار بوده و هستند که بسیار هم قابل احترام می‌باشند، ولی واقعیت امر که از شواهد پیداست، این است که ایشان جدا از عدم تجربه کافی در زمینه مدیریت ورزش شهری و شهروندی، اختیارات لازم در این زمینه را ندارد و حتی در خصوص جذب معاونین و مشاورین و مدیران و روسا، اختیاردار نیستند و قدرت لازم و کافی به ایشان تفیض نشده و به قول ورزشی‌ها معروف دست‌بسته هستند، که همین امر باعث مشکل در روند و اجرا برنامه‌ها و سیاستگذاری‌ها می‌باشد .
نکته دوم در مسابقات امسال متأسفانه شاهد حذف بعضی از رشته‌های ورزشی هستیم، از جمله رشته دومیدانی که مادر ورزش‌ها شناخته می شود و یک رشته المپیکی است و یا رشته شطرنج که هم پارکی و همگانی است و هم در ارتقاء سطح فکری شهروندان بسیار تأثیرگذار است و البته صد افسوس که جدا از دو رشته ورزشی فوق، امسال رشته کاملاً پارکی و همگانی بدمینتون که شاید بیشترین همه‌گیری را در پارک‌های تهران و بین شهروندان دارد و از کم هزینه‌ترین رشته‌های ورزشی است هم با چوب حذف از مسابقات محلات مواجه شد و سازمان ورزش باید دلیل حذف این رشته‌ها را اعلام نماید هرچند که از کوتاهی فدراسیون‌های مربوطه و هیأت‌های استانی هم نباید گذشت چرا که می‌توانست یک پایش منطقه‌ای استعدادهای رشته‌های ورزشی ذکر شده در سطح تهران بزرگ باشد .
نکته سوم که بسیاری از کارشناسان ورزش به آن اذعان دارند اینست که انگار این مسابقات برای رفع تکلیف و صرف اعتبارات می‌باشد و اهتمامی بر آن نیست و صرفاً در راستای یک تبلیغ برای مدیریت شهری است و خود ورزش که اصل ماجرا است و همچنین تحرک و شادابی و نشاط اجتماعی به حاشیه رفته است !
و نکته آخر که از نگاه مثبت به این مسابقات است با یک تفکر جدید سعی شده یکسری مسابقات تفریحی جدا از سالن‌های ورزشی به‌صورت فستیوالی در اماکن عمومی مانند میادین تره‌بار و ایستگاه‌های مترو و پایانه‌های تاکسی و اتوبوس برگزار شود که حرکت قشنگی و جالب است و به شرط اهتمام به شادی عمومی شهروندان و استمرار می‌تواند بسیار قابل تقدیر باشد .
در خاتمه ورزش شهروندی می‌تواند عاملی مهم در راستای نشاط عمومی جامعه باشد و تبلیغات آن می‌بایست در این راستا و جذب بیشتر شهروندان به ورزش همگانی صورت گیرد .
امید که شهرداری‌ها در سراسر کشور با توجه به پتانسیل و امکانات خود، ارائه دهنده بهترین سرویس ورزشی آن هم به‌صورت مستمر به شهروندان باشند .