هوشنگ نوبخت ـ در حالی خودکار آبی‌ام در بغض مرگ نوید، سرخ می‌نویسد که دیگر از گفتن و نوشتن‌های پرتکرار به ستوه آمده‌ام.
سومین نوجوانی بود که با فراخوان جذب مدرسه فوتبال استقلال لالی کردم. مثل همه بچه‌های شهر، خجالتی بود و البته مستعد.
هر بار که مربی می‌گفت؛ پول بیمه یا شهریه بیاورید، نیم بیشترشان سر تمرین فردا حاضر نمی‌شدند.
بچه بودند اما خجالت می‌کشیدند که بگویند پول بیمه ندارند و من هم خجالت می‌کشیدم که نداشتم تا بیمه‌ی همه را پرداخت کنم.
من هم خجالت می‌کشیدم که هم لباس مناسبی برایشان نخریدم و هم زمین تمرین خوبی برایشان نیست تا آن گونه که دوست دارند، آرزوهایشان را دریبل بزنند.
روز سوم تمرین، همین نوید حیدری را که دیروز زیر آوارها خاک مدفون کردند را صدا کردم و گفتم بچه، تو چه قدر شبیه به ایمان مبعلی بازی میکنی. گونه هایش از خوشحالی سرخ شد و رفت.
ایمان مبعلی شهرم به جای این که الان در میانه میدان برای فولاد بازی کند، به دلیل تعطیلی فوتبال لالی و از فرط بیکاری رفته بود به سفر غربت تا کار کند و نان آور خانه شود و اجل مهلت‌اش نداد.
نوید را در ترکیه از دست دادیم. دفاع چپ مدرسه فوتبالم را شنیدم که از ارتفاع در عسلویه سقوط کرد و جوانمرگ شد.
فوروارد تیزپای باشگاهم معتاد شده است.
مربی‌ام آواره شهرهاست تا کسی سیستم دفاعی زندگی‌اش را از هم نپاشد.
خودم هم ماه هاست که منتظرم تا مراحل اداری تمدید مجوز باشگاهم انجام شود.
باشگاهی با قدمتی هفتاد ساله که می توانست با توجه به استعدادهای ناب شهرش، در سطح اول فوتبال کشور خودنمایی کند اینک مثل تنها چمن خشکیده لالی، رو به نابودی است.
لالی که زادگاه چهره هایی همچون مرحوم اسفندیار دوستانی، البرز حاجی‌پور، افشین حاجی‌پور، امین هاشمی‌فرد، رحیم حاجی‌پور و ده‌ها ستاره دیگر در رشته فوتبال است، سال‌هاست که هیئت فوتبال، زمین چمن و فعالیت مستمری ندارد و بچه های مستعد این شهر به ناچار راهی غربت می‌شوند تا آمار جامعه کارگری کشور دچار اُفت نشود.
بی‌تدبیری مسوولین این شهر و کم‌توجهی مدیران استانی به ورزش این نقطه از خوزستان باعث مرگ جسمی، روحی، روانی و اجتماعی چند نسل شده است.
شهری که نفت دارد، گاز دارد، خاک دارد، استعداد دارد اما دلسوز ندارد.
پی نوشت: نوید حیدری یکی از جوانان مستعد فوتبال کشور بود که به دلیل تعطیلی فوتبال در لالی، کفش‌هایش را در جوانی آویخت و به ناچار راهی ترکیه شد تا در خاک غربت دنبال لقمه ای نان باشد که متأسفانه بر اثر تصادف جان خود را به جان‌آفرین تسلیم کرد.